Waldemar Zawodziński – urodził się w 1959 roku w Zelowie. Jest reżyserem teatralnym i scenografem. W 1985 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi (dziś – Akademię Sztuk Pięknych im. Wł. Strzemińskiego), a w 1988 roku Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Jak sam mówi: „Po liceum plastycznym kończyłem studia plastyczne, a potem reżyserskie. Myślę, że jednak mówić mogę o czymś w rodzaju „słuchania okiem”, o specyficznej wrażliwości na muzykę”. Ta wrażliwość była dostrzegalna w 2005 roku. Wtedy to na deskach teatru po raz pierwszy pojawił się „Niżyński” (na motywach „Dziennika” Wacława Niżyńskiego). W tytułowej roli legendarnego tancerza wystąpił Kamil Maćkowiak. Jeden z recenzentów teatralnych napisał wówczas: „Waldemar Zawodziński wyreżyserował przedstawienie perfekcyjnie, oprawiając je scenograficzną ascezą pełną symboliki (…) Wplecione w wielki monolog fragmenty eterycznego tańca, czasem wręcz strzępy choreografii, uwiarygodniają tragedię Niżyńskiego”. A jakie były początki działalności Waldemara Zawodzińskiego? Otóż, zadebiutował w czasie studiów. W 1986 roku wystawił widowisko według własnego scenariusza (pt. „Golem”) w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze. Pierwszym przedstawieniem zrealizowanym w Łodzi  były „Bramy raju” (1987). Pracował jako reżyser w Teatrze im. Stefana Jaracza (1988-1992). Stawiał przede wszystkim na klasykę, np. na „Życie jest snem” (1990). W 1991 roku po raz pierwszy wyreżyserował operę – przygotowaną w Operze Krakowskiej, a wystawioną w Kopalni Soli w Wieliczce. Była to „Śmierć Don Juana”. Następnie pojawiły się m.in. „Nabucco” (1992), „Bal maskowy” (1994) – w Operze Krakowskiej i „Faust” (1993) – w Teatrze Wielkim w Łodzi. W drugiej połowie lat 90. XX wieku na scenie Teatru im. Stefana Jaracza wystawiono „Sen nocy letniej”. Był to dokładnie 1997 rok. Przedstawienie o przemijaniu, erotyzmie i miłości przyniosło Waldemarowi Zawodzińskiemu sukces i uznanie publiczności. Artysta „wprowadził piękne wizualnie aluzje do toposu vanitas vanitatum i et in Arcadia ego (…) i świetnie rozwiązał przestrzeń sceny” [Barbara Osterloff]. Udowodnił tym samym, że potrafi doskonale połączyć tekst, grę aktorską, z przygotowaniem dekoracji i z opracowaniem muzycznym, tworząc spójne i przemyślane widowisko.